Daar sta je dan het is 15 mei 1999, een bloedhete dag, in een stoffige omgeving, waar vele mensen zitten en hangen, sommige die hun “koopwaren” langs de weg proberen te verkopen. Een toeterende bus probeert langzaam zich door de menigte weg een weg te vinden. Ik twijfel; is dit de bushalte waar ik met een non afgesproken heb?. Mijn idee van een geklede non kon ik nergens vinden. Terwijl ik om me heen keek besefte ik dat iedereen naar mij staarde, tja ik was ook de enige blanke. Mensen zagen me aan voor dokter en rijke vrouw. Menigmaal werd ik gevraagd, of ik hen kan helpen, en bestormd met allerlei vragen zoals; waar ik vandaan kwam en waar ik heen moest. Het zweet gutste langs mijn lichaam, voor de afkoeling een colaatje gekocht. Waarbij ik nog ben afgezet ook. Een vriendelijk man heeft zich uitgesloofd voor mij en is op jacht gegaan naar de non sr Florence.. Niet veel later kwam ze om de hoek, en lachte ze me toe. Dat was de 1e ontmoeting. Ze zei; “nu weet iedereen dat ik sr Florence heet, jij bent ook een mooie. Jij weet je wel te redden”. Toen realiseerde ik me, ik ben in Kenia en mijn avontuur is begonnen. Ik had geen idee waar ik aan begonnen was, wat ik wel wist is dat mijn liefde voor Kenia toen begon.
Dit is een greep uit mijn dagboek. Mijn liefde voor Kenia is toen begonnen. Ik heb op het Revalidatiecentrum Nyabondo voor gehandicapten gewerkt. Als Sportmasseuse en de opleiding Sport en Bewegen in de zak begon ik te assisteren van werkzaamheden in de fysioruimte.
Op het centrum waren veel kinderen die niet inzagen dat wanneer ze veel oefenen ze misschien nog wel eens zouden kunnen lopen. Aangezien de fysiotherapeute zijn handen vol had aan organiseren van operaties, nieuwe patiënten zien, inschrijven van nieuwe mensen, alle kinderen voorzien van therapie, waren er veel kinderen die weinig tot geen therapie kregen, een motivatie om door te gaan kennen ze niet, want in Kenia is het zo wat vandaag niet gebeurd kan morgen ook. Deze draad heb ik opgepakt en aan de slag gegaan met de kinderen. De resultaten waren na 3 maanden dan ook daar. Leren kruipen, leren opstaan, leren lopen, leren kruklopen etc. Daarbij deden we in de middag sportactiviteiten met de jongens en meisjes zoals voetballen en dansen, niet alleen met sport was ik druk maar ook educatief (huiswerk maken, kleuren, bibliotheek etc).
Op het centrum staat een ziekenhuis, deze is in eigen beheer van het centrum, in die tijd was het ziekenhuis zo goed als klaar, er was 1 probleem het ziekenhuis kon nog niet open want men had geen bedden voor op de slaapzalen. Dit ivm geldgebrek. Ik bedacht me geen moment en ben geld gaan inzamelen om deze bedden te realiseren, (zie foto: op de site; afgeronde projecten).
Sinds die tijd wil ik me voor de volle 100% inzetten voor deze kinderen. Er is in die tijd een band van liefde en respect ontstaan tussen mij en het centrum/kinderen en deze band zal niet snel verbroken worden. Zonder vrijwilligers of sponsoren kan het centrum niet blijven bestaan. Gelukkig krijgt het centrum een vast bedrag per dag om te overleven, maar er is geen geld voor extraatjes, “reparaties te betalen, aanschaf van nieuwe materialen, onderhoud van het centrum etc”. Wij van Stichting Bondo Kids willen het centrum ondersteunen met deze extraatjes. Ik heb een hart voor deze kinderen, u ook?